Θεραπευτικά φυτά στην αρχαιότητα
Αβρουνιές : Ανήκουν στα βότανα του Κένταυρου Χείρωνα, που ο Διοσκορίδης ονομάζει αγριόκλημα και συνιστά τους καρπούς του για τις φακίδες και τους λεκέδες του δέρματος. Στη σημερινή ομοιοπαθητική, από τη ρίζα της αβρουνιάς, εξάγεται μια ουσία που γιατρεύει τα εγκαύματα του ήλιου.
Αγιάννης : Είναι ψηλό φυτό με δυνατή μυρωδιά, πού φυτρώνει στα βουνά. Στα νεώτερα χρόνια το μεταχειρίζονταν για να κάνουν μοσχάτο το κρασί. Το επιστημονικό όνομα του είδους (Salvia sclarea) προέρχεται από το λατινικό clarus, πού σημαίνει καθαρό, πράγμα πού δείχνει ότι το χρησιμοποιούσαν για τα μάτια. Όταν βάλουμε ένα σπόρο του φυτού κάτω από το βλέφαρο δημιουργείται μια κολλώδης ουσία πού βοηθά αποτελεσματικά στην αποβολή κάθε ξένου σώματος από το μάτι.
Αγκαθιά ή Παπαδίτσα : Ήταν γνωστή στην αρχαιότητα με το όνομα “ηρύγγιον”. Πιθανόν το όνομα να προέρχεται από την ερυγή (ρέψιμο), αφού ο Διοσκορίδης και ο Θεόφραστος συνιστούσαν τη ρίζα του για τα φουσκώματα του στομαχιού.
Αγριοκαπαριά : Οι τοξικές ιδιότητες της αγριοκαππαριάς ή ψόφου ήταν γνωστές στους αρχαίους πού τη χρησιμοποιούσαν σαν δόλωμα για τα ζώα. Τα φύλλα, όπως αναφέρει ο Διοσκορίδης, τα έκαναν μικρά ψωμάκια και τα έδιναν στ' αδέσποτα σκυλιά, στις αλεπούδες και στους λύκους. Όταν τα έτρωγαν τα ζώα πάθαιναν παράλυση στα πόδια τους.
Αμάρανθος : Χρησιμοποιούνταν για φάρμακο των ματιών και των αυτιών, ενώ τα φύλλα του μέσα σε κρασί τα έπαιρναν για την ταινία του εντέρου.
Αμυγδαλιά : Στην αρχαιότητα το δέντρο ήταν γνωστό με τα ονόματα αμυγδαλέα, αμυγδάλη, αμύγδαλος ο δέκαρπος κ.α. Θεωρείται σύμβολο της ξαναγεννημένης φύσης μετά τον πρόσκαιρο χειμερινό θάνατο. Λένε πως ο βασιλιάς της Θράκης Σίθωνας είχε μια θυγατέρα, τη Φυλλίδα, που θέλησε να την παντρέψει με το Δημοφώντα, γιο του ήρωα Θησέα. Ο Δημοφώντας φεύγοντας για μακρινό ταξίδι της υποσχέθηκε πως γρήγορα θα γυρνούσε να την πάρει. Η Φυλλίδα τον αποχαιρέτησε και περίμενε. Πέρασαν πολλά χρόνια και ο Δημοφώντας δεν γύρισε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της άμοιρης κόρης κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε πια. Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Στην Ελλάδα καλλιεργείται από την αρχαιότητα, αφού από τότε ήταν γνωστές οι φαρμακευτικές ιδιότητές της. Ο Έλληνας γιατρός του 1ου μ. Χ. αιώνα Διοσκορίδης αναφέρει πως το αμυγδαλέλαιο το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ως φάρμακο καθώς και για την παραγωγή μύρου. Ο Θεόφραστος κάνει λόγο για τη χρήση της ρητίνης του δέντρου στη φαρμακευτική. Ο Ιπποκράτης αναφέρει το αμύγδαλο ως πολύτιμο βοηθό της ιατρικής, ενώ ο Αριστοτέλης εξαίρει τους χυμούς των ανθών του ως τροφή των μελισσών.
Αντράκλα : Είναι αυτοφυής στην Ελλάδα και σκεπάζει το καλοκαίρι με τα ανθεκτικά στη ξηρασία σαρκώδη φύλλα της, τα ακαλλιέργητα μέρη. Οι αρχαίοι γιατροί είχαν αναγνωρίσει στα φύλλα της δροσιστικές ικανότητες. Ο Διοσκορίδης συνιστά την “ανδράχνη”, όπως την ονομάζει, για τον πονοκέφαλο, το έλκος του στομαχιού, τα νοσήματα της κύστης και της σπλήνας, για την καούρα του στομαχιού και για τα μάτια. Στην λαϊκή ιατρική, η αντράκλα θεωρείται ακόμα και σήμερα σαν διουρητική και χρήσιμη στις χολολιθιάσεις.
Ανωνίδα : Ήταν φάρμακο για τα δόντια. Βρασμένη με ξύδι χρησιμοποιούνταν σαν καταπραϋντικό του πονόδοντου, σύμφωνα με τον Διοσκορίδη.
Απήγανος : Ήταν φημισμένος σαν αντίδοτο στα δαγκώματα των φιδιών και άλλων δηλητηριάσεων, αλλά και σαν αποτελεσματικό φάρμακο για τη δύσπνοια σύμφωνα με το Διοσκορίδη. Οι Ιπποκράτειοι χρησιμοποιούσαν τον απήγανο για την υστερία, ενώ κατά τον Ιπποκράτη ήταν το κύριο συστατικό του περίφημου αντίδοτου στο δηλητήριο του Μιθριδάτη. Ό Αθηναίος λεει πώς οι καλεσμένοι του Κλέαρχου από την Ηράκλεια έτρωγαν προληπτικά απήγανο γιατί ήξεραν ότι ο τύραννος είχε σκοπό να τους δηλητηριάσει με ακόνιτον.
Αριστολοχία : Η λέξη αριστολοχία σημαίνει “άριστη γέννα” και αναφέρεται στη παραδοσιακή χρήση του νωπού χυμού του φυτού για την πρόκληση τοκετού και την αποτροπή μολύνσεων μετά τη γέννα. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι το φυτό χρησιμοποιούνταν για να θεραπεύει ανωμαλίες της μήτρας, δείγματα ερπετών και έλκη στο κεφάλι.
Ασφόδελος Στον άλλο κόσμο, o Άδης υποδέχεται τις αδύνατες μορφές των πεθαμένων στον “ασφοδελό λειμώνα”, ένα έρημο λιβάδι όπου φυτρώνουν σπερδούκλια. Σ' αυτό το περιβάλλον ταιριάζει το ωχρό λουλούδι του φυτού. Σ' ένα από αυτά τα λιβάδια, γεμάτα από ασφόδελους, όπως τα βλέπουμε και σήμερα σε απέραντες εκτάσεις στους λόφους και στις ακτές, συναντήθηκαν και οι ψυχές των ηρώων πού είχαν πέσει στην Τροία (Όμηρος, Όδ. 11.539-24.3). Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου τα σύγκριναν οι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα. Η δυσάρεστη μυρωδιά του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια, ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου. Το γεγονός ότι οι ρίζες του φυτού έχουν άμυλο, πού είναι μια θρεπτική τροφή, ίσως να έκαναν τους αρχαίους να πιστεύουν ότι φυτεύοντας ασφόδελους στα νεκροταφεία προσφέρανε στους νεκρούς μια έστω και πενιχρή τροφή στην τελευταία κατοικία τους. Ο ασφόδελος δεν τρώγεται από τα πρόβατα και τις κατσίκες γιατί οι βλαστοί του έχουν μικρές κρυστάλλινες βελόνες. Αυτό εξηγεί τη μεγάλη εξάπλωση του φυτού.
Ο ασφόδελος ο κοίλος, με τα ωραία του άσπρα λουλούδια και τα λεπτά φύλλα, ίσως να είναι το άλλο είδος πού στόλιζε τα Ηλύσια Πεδία, εκείνη τη χώρα των νεκρών στην ήπια δυτική πλευρά της γης, όπου πήγαιναν μόνο οι γιοι των θεών και των ηρώων πού είχαν πέσει σε μάχες.
Στην Ελλάδα συναντάμε πέντε είδη. Σύμφωνα με το Θεόφραστο οι κόνδυλοι, οι βλαστοί και τα σπέρματα τρώγονται. Κατά τον Όμηρο τα Ηλύσια Πεδία, κατοικία των νεκρών στην Ελληνική μυθολογία, καλύπτονται από ασφόδελους. Τα φύτευαν στους τάφους και συχνά τα συνέδεαν με την Περσεφόνη. Αυτή η σχέση τους με το θάνατο πιθανόν να οφειλόταν στο γκριζωπό χρώμα των φύλλων του και στα κιτρινωπά άνθη, χρώματα που συμβόλιζαν τη μελαγχολία του κάτω κόσμου και τη χλωμάδα του θανάτου.
Αχίλλειον : Το όνομα της οφείλεται στον Αχιλλέα, που όταν τραυματίστηκε από το δηλητηριασμένο δόρυ του Πάρι στον πόλεμο της Τροίας, η θεά Αφροδίτη τον συμβούλεψε να δέσει την πληγή του μ' αυτό το φυτό για ν' ανακουφιστεί. Και πραγματικά, η αχιλλεία είναι αποτελεσματικό φάρμακο για τις πληγές που έγιναν από ατσάλι. Γι αυτό, αργότερα, ο Διοσκουρίδης τη χρησιμοποιούσε για αιμοστατικό. Στην Ελλάδα υπάρχουν 24 αυτοφυή είδη με το όνομα αχιλλεία, που είναι κοινώς γνωστά ως χιλιόφυλλα ή αγριαψυθιές.
Αψίνθιον ή αψιθιά : Ένα από τα γνωστότερα και τα πιο πικρά φαρμακευτικά φυτά, αλλά και από τα πιο αρωματικά από την εποχή του πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη. Οι Αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν “Αρτεμισία”, την είχαν αφιερώσει στην θεά Άρτεμη και, όπως φαίνεται, τη χρησιμοποιούσαν οι παρθένες της εποχής εκείνης για εμμηναγωγό, ενώ μουσκεμένη σε λευκό κρασί για την αντιμετώπιση του τετάνου.
Αβρουνιές : Ανήκουν στα βότανα του Κένταυρου Χείρωνα, που ο Διοσκορίδης ονομάζει αγριόκλημα και συνιστά τους καρπούς του για τις φακίδες και τους λεκέδες του δέρματος. Στη σημερινή ομοιοπαθητική, από τη ρίζα της αβρουνιάς, εξάγεται μια ουσία που γιατρεύει τα εγκαύματα του ήλιου.
Αγιάννης : Είναι ψηλό φυτό με δυνατή μυρωδιά, πού φυτρώνει στα βουνά. Στα νεώτερα χρόνια το μεταχειρίζονταν για να κάνουν μοσχάτο το κρασί. Το επιστημονικό όνομα του είδους (Salvia sclarea) προέρχεται από το λατινικό clarus, πού σημαίνει καθαρό, πράγμα πού δείχνει ότι το χρησιμοποιούσαν για τα μάτια. Όταν βάλουμε ένα σπόρο του φυτού κάτω από το βλέφαρο δημιουργείται μια κολλώδης ουσία πού βοηθά αποτελεσματικά στην αποβολή κάθε ξένου σώματος από το μάτι.
Αγκαθιά ή Παπαδίτσα : Ήταν γνωστή στην αρχαιότητα με το όνομα “ηρύγγιον”. Πιθανόν το όνομα να προέρχεται από την ερυγή (ρέψιμο), αφού ο Διοσκορίδης και ο Θεόφραστος συνιστούσαν τη ρίζα του για τα φουσκώματα του στομαχιού.
Αγριοκαπαριά : Οι τοξικές ιδιότητες της αγριοκαππαριάς ή ψόφου ήταν γνωστές στους αρχαίους πού τη χρησιμοποιούσαν σαν δόλωμα για τα ζώα. Τα φύλλα, όπως αναφέρει ο Διοσκορίδης, τα έκαναν μικρά ψωμάκια και τα έδιναν στ' αδέσποτα σκυλιά, στις αλεπούδες και στους λύκους. Όταν τα έτρωγαν τα ζώα πάθαιναν παράλυση στα πόδια τους.
Αμάρανθος : Χρησιμοποιούνταν για φάρμακο των ματιών και των αυτιών, ενώ τα φύλλα του μέσα σε κρασί τα έπαιρναν για την ταινία του εντέρου.
Αμυγδαλιά : Στην αρχαιότητα το δέντρο ήταν γνωστό με τα ονόματα αμυγδαλέα, αμυγδάλη, αμύγδαλος ο δέκαρπος κ.α. Θεωρείται σύμβολο της ξαναγεννημένης φύσης μετά τον πρόσκαιρο χειμερινό θάνατο. Λένε πως ο βασιλιάς της Θράκης Σίθωνας είχε μια θυγατέρα, τη Φυλλίδα, που θέλησε να την παντρέψει με το Δημοφώντα, γιο του ήρωα Θησέα. Ο Δημοφώντας φεύγοντας για μακρινό ταξίδι της υποσχέθηκε πως γρήγορα θα γυρνούσε να την πάρει. Η Φυλλίδα τον αποχαιρέτησε και περίμενε. Πέρασαν πολλά χρόνια και ο Δημοφώντας δεν γύρισε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της άμοιρης κόρης κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε πια. Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Στην Ελλάδα καλλιεργείται από την αρχαιότητα, αφού από τότε ήταν γνωστές οι φαρμακευτικές ιδιότητές της. Ο Έλληνας γιατρός του 1ου μ. Χ. αιώνα Διοσκορίδης αναφέρει πως το αμυγδαλέλαιο το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ως φάρμακο καθώς και για την παραγωγή μύρου. Ο Θεόφραστος κάνει λόγο για τη χρήση της ρητίνης του δέντρου στη φαρμακευτική. Ο Ιπποκράτης αναφέρει το αμύγδαλο ως πολύτιμο βοηθό της ιατρικής, ενώ ο Αριστοτέλης εξαίρει τους χυμούς των ανθών του ως τροφή των μελισσών.
Αντράκλα : Είναι αυτοφυής στην Ελλάδα και σκεπάζει το καλοκαίρι με τα ανθεκτικά στη ξηρασία σαρκώδη φύλλα της, τα ακαλλιέργητα μέρη. Οι αρχαίοι γιατροί είχαν αναγνωρίσει στα φύλλα της δροσιστικές ικανότητες. Ο Διοσκορίδης συνιστά την “ανδράχνη”, όπως την ονομάζει, για τον πονοκέφαλο, το έλκος του στομαχιού, τα νοσήματα της κύστης και της σπλήνας, για την καούρα του στομαχιού και για τα μάτια. Στην λαϊκή ιατρική, η αντράκλα θεωρείται ακόμα και σήμερα σαν διουρητική και χρήσιμη στις χολολιθιάσεις.
Ανωνίδα : Ήταν φάρμακο για τα δόντια. Βρασμένη με ξύδι χρησιμοποιούνταν σαν καταπραϋντικό του πονόδοντου, σύμφωνα με τον Διοσκορίδη.
Απήγανος : Ήταν φημισμένος σαν αντίδοτο στα δαγκώματα των φιδιών και άλλων δηλητηριάσεων, αλλά και σαν αποτελεσματικό φάρμακο για τη δύσπνοια σύμφωνα με το Διοσκορίδη. Οι Ιπποκράτειοι χρησιμοποιούσαν τον απήγανο για την υστερία, ενώ κατά τον Ιπποκράτη ήταν το κύριο συστατικό του περίφημου αντίδοτου στο δηλητήριο του Μιθριδάτη. Ό Αθηναίος λεει πώς οι καλεσμένοι του Κλέαρχου από την Ηράκλεια έτρωγαν προληπτικά απήγανο γιατί ήξεραν ότι ο τύραννος είχε σκοπό να τους δηλητηριάσει με ακόνιτον.
Αριστολοχία : Η λέξη αριστολοχία σημαίνει “άριστη γέννα” και αναφέρεται στη παραδοσιακή χρήση του νωπού χυμού του φυτού για την πρόκληση τοκετού και την αποτροπή μολύνσεων μετά τη γέννα. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι το φυτό χρησιμοποιούνταν για να θεραπεύει ανωμαλίες της μήτρας, δείγματα ερπετών και έλκη στο κεφάλι.
Ασφόδελος Στον άλλο κόσμο, o Άδης υποδέχεται τις αδύνατες μορφές των πεθαμένων στον “ασφοδελό λειμώνα”, ένα έρημο λιβάδι όπου φυτρώνουν σπερδούκλια. Σ' αυτό το περιβάλλον ταιριάζει το ωχρό λουλούδι του φυτού. Σ' ένα από αυτά τα λιβάδια, γεμάτα από ασφόδελους, όπως τα βλέπουμε και σήμερα σε απέραντες εκτάσεις στους λόφους και στις ακτές, συναντήθηκαν και οι ψυχές των ηρώων πού είχαν πέσει στην Τροία (Όμηρος, Όδ. 11.539-24.3). Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου τα σύγκριναν οι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα. Η δυσάρεστη μυρωδιά του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια, ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου. Το γεγονός ότι οι ρίζες του φυτού έχουν άμυλο, πού είναι μια θρεπτική τροφή, ίσως να έκαναν τους αρχαίους να πιστεύουν ότι φυτεύοντας ασφόδελους στα νεκροταφεία προσφέρανε στους νεκρούς μια έστω και πενιχρή τροφή στην τελευταία κατοικία τους. Ο ασφόδελος δεν τρώγεται από τα πρόβατα και τις κατσίκες γιατί οι βλαστοί του έχουν μικρές κρυστάλλινες βελόνες. Αυτό εξηγεί τη μεγάλη εξάπλωση του φυτού.
Ο ασφόδελος ο κοίλος, με τα ωραία του άσπρα λουλούδια και τα λεπτά φύλλα, ίσως να είναι το άλλο είδος πού στόλιζε τα Ηλύσια Πεδία, εκείνη τη χώρα των νεκρών στην ήπια δυτική πλευρά της γης, όπου πήγαιναν μόνο οι γιοι των θεών και των ηρώων πού είχαν πέσει σε μάχες.
Στην Ελλάδα συναντάμε πέντε είδη. Σύμφωνα με το Θεόφραστο οι κόνδυλοι, οι βλαστοί και τα σπέρματα τρώγονται. Κατά τον Όμηρο τα Ηλύσια Πεδία, κατοικία των νεκρών στην Ελληνική μυθολογία, καλύπτονται από ασφόδελους. Τα φύτευαν στους τάφους και συχνά τα συνέδεαν με την Περσεφόνη. Αυτή η σχέση τους με το θάνατο πιθανόν να οφειλόταν στο γκριζωπό χρώμα των φύλλων του και στα κιτρινωπά άνθη, χρώματα που συμβόλιζαν τη μελαγχολία του κάτω κόσμου και τη χλωμάδα του θανάτου.
Αχίλλειον : Το όνομα της οφείλεται στον Αχιλλέα, που όταν τραυματίστηκε από το δηλητηριασμένο δόρυ του Πάρι στον πόλεμο της Τροίας, η θεά Αφροδίτη τον συμβούλεψε να δέσει την πληγή του μ' αυτό το φυτό για ν' ανακουφιστεί. Και πραγματικά, η αχιλλεία είναι αποτελεσματικό φάρμακο για τις πληγές που έγιναν από ατσάλι. Γι αυτό, αργότερα, ο Διοσκουρίδης τη χρησιμοποιούσε για αιμοστατικό. Στην Ελλάδα υπάρχουν 24 αυτοφυή είδη με το όνομα αχιλλεία, που είναι κοινώς γνωστά ως χιλιόφυλλα ή αγριαψυθιές.
Αψίνθιον ή αψιθιά : Ένα από τα γνωστότερα και τα πιο πικρά φαρμακευτικά φυτά, αλλά και από τα πιο αρωματικά από την εποχή του πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη. Οι Αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν “Αρτεμισία”, την είχαν αφιερώσει στην θεά Άρτεμη και, όπως φαίνεται, τη χρησιμοποιούσαν οι παρθένες της εποχής εκείνης για εμμηναγωγό, ενώ μουσκεμένη σε λευκό κρασί για την αντιμετώπιση του τετάνου.
Therapeutische
Kräutern in der Antike
Avrounies: Sie gehören zu den Kräutern der Kentaur Chiron, deren Namen Dioskorides agrioklima und vertritt die Früchte seiner Sommersprossen und Flecken der Haut. Heute Homöopathie, von der Wurzel des avrounias, extrahiert eine Substanz, die Verbrennungen von der Sonne heilt.
Agiannis: Es ist eine hohe Pflanze mit starkem Geruch, die in den Bergen wächst. In späteren Jahren wurde es verwendet, um Muskateller Wein. Der wissenschaftliche Name der Art (Salvia sclarea) ist von dem lateinischen Clarus, die frische bedeutet abgeleitet, was darauf hinweist, dass es für die Augen verwendet wurde. Wenn Sie einen Samen der Pflanze setzen unter dem Augenlid erzeugt eine klebrige Substanz, die hilft effektiv bei der Beseitigung von Fremdkörpern aus dem Auge.
Dornen oder Titten: Es wurde in der Antike als "iryngion" bekannt. Vielleicht ist der Name kommt von Aufstoßen (Aufstoßen), seit Dioskorides und Theophrast empfiehlt die Wurzel für Magen Blähungen.
Agriokaparia: Die toxischen Eigenschaften von agriokapparias psofou oder wurden von den Alten, die sie als Köder für die Tiere verwendet, bekannt. Die Blätter, sagt Dioskorides, sie taten wenig Brötchen und gab f streunende Hunde, Füchse und Wölfe. Beim Essen Tiere leiden Lähmung in den Beinen.
Amarandos: Medikament wurde für die Augen und Ohren verwendet, und die Blätter in den Wein fand auf dem Film des Darms.
Almond: In der Antike wurde der Baum durch die Namen Mandeln, Mandel-, Mandel-, etc. Die dekarpos bekannt Als ein Symbol der Natur nach dem Tod, eine vorübergehende Winter wiedergeboren. Sie sagen, dass der König von Thrakien Sithona eine Tochter, eine Flocke, der den Demophon, Sohn des Helden Theseus heiraten wollte. Die Demophon Verlassen auf eine lange Reise versprochen, schnell umdrehen, um es zu bekommen. Oder Flocken in Abschied und wartete. Sie verbrachte viele Jahre und drehte sich nicht um Demophon. Verzweifelt, die Prinzessin, die für immer verloren ging hin und erhängte er in einem Baum. Der Baum hielt die Seele des glücklosen Tochter und hat sich seitdem xanavgale Blätter oder länger geblüht. Sobald der Schnee im Januar wandte er sich seinem Sohn Theseus. Als er erfuhr, der tragische Verlust seiner geliebten ging, umarmte den Baum und beginnen Sie, diese zarte Blätter und Blüten. Die Seele der Prinzessin war glücklich mit seiner Rückkehr von Demophon aber er eroberten die menschliche Form. Baum und blieb im Januar eines jeden Jahres, geschmückt mit weißen Blumen.
Kultiviert in Griechenland seit der Antike, da bis dahin pharmazeutischen Eigenschaften bekannt war. Der griechische Arzt des 1. Jahrhunderts n. Chr. Dioskorides sagt, dass die Mandeln von den Alten als Medizin und für die Herstellung von Myrrhe verwendet wurde. Theophrast erwähnt die Verwendung des Harzes des Baums in der Pharmazie. Hippokrates erwähnt die Mandel als wertvolle Helfer in der Medizin, während Aristoteles lobt den Saft der Blüten als Nahrung für Bienen.
Portulak: Es stammt ursprünglich aus Griechenland und deckt den Sommer mit dürreresistenten saftigen Blätter, unkultivierten Plätzen. Antike Ärzte wurden in den Blättern der erfrischenden Fähigkeiten identifiziert. Die Dioskorides stellt "andrachni", wie er für Kopfschmerzen, Magengeschwüre, Erkrankungen der Blase und Milz, bei Sodbrennen und Magen für die Augen ruft. In der Volksmedizin ist Portulak immer noch nützlich als Diuretikum und Gallensteine.
Anonida: Es war das Heilmittel für die Zähne. Gekochte mit Essig wurde als Beruhigungsmittel bei Zahnschmerzen verwendet, nach Dioskorides.
Rue: Er war berühmt als Gegengift gegen Schlangenbisse und andere Vergiftungen, sondern auch als ein wirksames Medikament gegen Atemnot unter Dioskorides. Die hippokratischen nutzten die rue für Hysterie, während Hippokrates war der Hauptbestandteil des berühmten Gegenmittel gegen Gift Mithridates. Der Athener sagt, dass die Gäste von Clearchus von Herakleia präventive rue aßen, weil sie, dass der Tyrann, um mit Eisenhut vergiftet hatte wusste.
Aristolochia: Das Wort bedeutet Aristolochia "ausgezeichnet Geburt" und bezieht sich auf die traditionelle Verwendung von frischen Saft der Pflanze zur Geburtseinleitung und Verhütung von Infektionen nach der Geburt. Theophrastus besagt, dass die Anlage zu abnormen uterinen Exemplare von Reptilien und Wunden am Kopf zu behandeln.
Daffodil In einer anderen Welt, grüßt o Hades die schwache Form der Toten in "Narzisse Wiese", eine Wüste, wo Grünland Keim ¬ sperdouklia Geist. In diesem Umfeld passt das blasse Blüte der Pflanze. In einer dieser Wiesen, voll von Asphodelen, wie wir heute sehen, in die Weiten der Berge und Küsten, und stieß auf die Seelen der Helden, die in Troja (Homer Street. 11,539-24,3) gefallen war. Die nackten Winter stammt von Daffodil die Dichter im Vergleich zu den Armeen der Seelen Wanderung am Ufer des Acheron. Der unangenehme Geruch der Pflanze, zusammen mit unattraktiven Blumen t 'bestimmt wurden zum Tode und dem blassen Zwielicht der Unterwelt verbunden. Die Tatsache, dass die Wurzeln der Pflanze Stärken, die ein nahrhaftes Essen ist es, vielleicht taten sie die Alten zu glauben, dass Pflanzen Asphodelen Friedhöfe zu einem toten selbst magere Kost zum letzten Zuhause bieten. Die Narzisse ist nicht durch Schafe und Ziegen gefressen, weil die Stämme kleine kristalline Nadeln haben. Dies erklärt die große Verbreitung der Pflanze.
Die Narzisse ist hohl, mit schönen weißen Blüten und zarten Blätter, könnte die andere Art, die den Champs Elysees geschmückt sein, dass das Land der Toten in der milden westlichen Seite der Erde, dorthin, wo nur die Söhne der Götter und Helden , die in der Schlacht gefallen.
In Griechenland finden wir fünf Arten. Nach Theophrast, sind Knollen, Triebe und Samen gegessen. In Homer die Elysian Fields, der Heimat der Toten in der griechischen Mythologie, durch Asphodelen abgedeckt. Die auf Gräbern gepflanzt und oft auch die Verbindung mit Persephone. Diese Beziehung mit dem Tod war wahrscheinlich wegen der gräulichen Farbe der Blätter und gelbliche Blüten, Farben, die Melancholie der Unterwelt und die Blässe des Todes symbolisieren.
Achillion: Der Name ist darauf zurückzuführen, Achilles, der, wenn er von einem vergifteten Speer von Paris im Krieg von Troja verwundet, riet die Göttin Aphrodite ihn, seine Wunde mit dieser Anlage für n 'erleichtert zu binden. Und tatsächlich ist die Achilles wirksames Medikament für die Wunden, die durch Stahl. Also, später nutzte er blutstillend Dioskurides. In Griechenland gibt es 24 einheimische Arten mit dem Namen Achilles, die gemeinhin als chiliofylla oder agriapsythies bekannt.
Absinth oder Wermut: Einer der bekanntesten und bittere Arznei-und Gewürzpflanzen aus dem die meisten seit der Vater der Medizin Hippokrates. Die alten Griechen nannten es "Artemisia" war der Göttin Artemis gewidmet und offensichtlich benutzte es für Jungfrauen zum Zeitpunkt der emmenagogue, eingeweicht und in Weißwein für die Behandlung von Tetanus.
Avrounies: Sie gehören zu den Kräutern der Kentaur Chiron, deren Namen Dioskorides agrioklima und vertritt die Früchte seiner Sommersprossen und Flecken der Haut. Heute Homöopathie, von der Wurzel des avrounias, extrahiert eine Substanz, die Verbrennungen von der Sonne heilt.
Agiannis: Es ist eine hohe Pflanze mit starkem Geruch, die in den Bergen wächst. In späteren Jahren wurde es verwendet, um Muskateller Wein. Der wissenschaftliche Name der Art (Salvia sclarea) ist von dem lateinischen Clarus, die frische bedeutet abgeleitet, was darauf hinweist, dass es für die Augen verwendet wurde. Wenn Sie einen Samen der Pflanze setzen unter dem Augenlid erzeugt eine klebrige Substanz, die hilft effektiv bei der Beseitigung von Fremdkörpern aus dem Auge.
Dornen oder Titten: Es wurde in der Antike als "iryngion" bekannt. Vielleicht ist der Name kommt von Aufstoßen (Aufstoßen), seit Dioskorides und Theophrast empfiehlt die Wurzel für Magen Blähungen.
Agriokaparia: Die toxischen Eigenschaften von agriokapparias psofou oder wurden von den Alten, die sie als Köder für die Tiere verwendet, bekannt. Die Blätter, sagt Dioskorides, sie taten wenig Brötchen und gab f streunende Hunde, Füchse und Wölfe. Beim Essen Tiere leiden Lähmung in den Beinen.
Amarandos: Medikament wurde für die Augen und Ohren verwendet, und die Blätter in den Wein fand auf dem Film des Darms.
Almond: In der Antike wurde der Baum durch die Namen Mandeln, Mandel-, Mandel-, etc. Die dekarpos bekannt Als ein Symbol der Natur nach dem Tod, eine vorübergehende Winter wiedergeboren. Sie sagen, dass der König von Thrakien Sithona eine Tochter, eine Flocke, der den Demophon, Sohn des Helden Theseus heiraten wollte. Die Demophon Verlassen auf eine lange Reise versprochen, schnell umdrehen, um es zu bekommen. Oder Flocken in Abschied und wartete. Sie verbrachte viele Jahre und drehte sich nicht um Demophon. Verzweifelt, die Prinzessin, die für immer verloren ging hin und erhängte er in einem Baum. Der Baum hielt die Seele des glücklosen Tochter und hat sich seitdem xanavgale Blätter oder länger geblüht. Sobald der Schnee im Januar wandte er sich seinem Sohn Theseus. Als er erfuhr, der tragische Verlust seiner geliebten ging, umarmte den Baum und beginnen Sie, diese zarte Blätter und Blüten. Die Seele der Prinzessin war glücklich mit seiner Rückkehr von Demophon aber er eroberten die menschliche Form. Baum und blieb im Januar eines jeden Jahres, geschmückt mit weißen Blumen.
Kultiviert in Griechenland seit der Antike, da bis dahin pharmazeutischen Eigenschaften bekannt war. Der griechische Arzt des 1. Jahrhunderts n. Chr. Dioskorides sagt, dass die Mandeln von den Alten als Medizin und für die Herstellung von Myrrhe verwendet wurde. Theophrast erwähnt die Verwendung des Harzes des Baums in der Pharmazie. Hippokrates erwähnt die Mandel als wertvolle Helfer in der Medizin, während Aristoteles lobt den Saft der Blüten als Nahrung für Bienen.
Portulak: Es stammt ursprünglich aus Griechenland und deckt den Sommer mit dürreresistenten saftigen Blätter, unkultivierten Plätzen. Antike Ärzte wurden in den Blättern der erfrischenden Fähigkeiten identifiziert. Die Dioskorides stellt "andrachni", wie er für Kopfschmerzen, Magengeschwüre, Erkrankungen der Blase und Milz, bei Sodbrennen und Magen für die Augen ruft. In der Volksmedizin ist Portulak immer noch nützlich als Diuretikum und Gallensteine.
Anonida: Es war das Heilmittel für die Zähne. Gekochte mit Essig wurde als Beruhigungsmittel bei Zahnschmerzen verwendet, nach Dioskorides.
Rue: Er war berühmt als Gegengift gegen Schlangenbisse und andere Vergiftungen, sondern auch als ein wirksames Medikament gegen Atemnot unter Dioskorides. Die hippokratischen nutzten die rue für Hysterie, während Hippokrates war der Hauptbestandteil des berühmten Gegenmittel gegen Gift Mithridates. Der Athener sagt, dass die Gäste von Clearchus von Herakleia präventive rue aßen, weil sie, dass der Tyrann, um mit Eisenhut vergiftet hatte wusste.
Aristolochia: Das Wort bedeutet Aristolochia "ausgezeichnet Geburt" und bezieht sich auf die traditionelle Verwendung von frischen Saft der Pflanze zur Geburtseinleitung und Verhütung von Infektionen nach der Geburt. Theophrastus besagt, dass die Anlage zu abnormen uterinen Exemplare von Reptilien und Wunden am Kopf zu behandeln.
Daffodil In einer anderen Welt, grüßt o Hades die schwache Form der Toten in "Narzisse Wiese", eine Wüste, wo Grünland Keim ¬ sperdouklia Geist. In diesem Umfeld passt das blasse Blüte der Pflanze. In einer dieser Wiesen, voll von Asphodelen, wie wir heute sehen, in die Weiten der Berge und Küsten, und stieß auf die Seelen der Helden, die in Troja (Homer Street. 11,539-24,3) gefallen war. Die nackten Winter stammt von Daffodil die Dichter im Vergleich zu den Armeen der Seelen Wanderung am Ufer des Acheron. Der unangenehme Geruch der Pflanze, zusammen mit unattraktiven Blumen t 'bestimmt wurden zum Tode und dem blassen Zwielicht der Unterwelt verbunden. Die Tatsache, dass die Wurzeln der Pflanze Stärken, die ein nahrhaftes Essen ist es, vielleicht taten sie die Alten zu glauben, dass Pflanzen Asphodelen Friedhöfe zu einem toten selbst magere Kost zum letzten Zuhause bieten. Die Narzisse ist nicht durch Schafe und Ziegen gefressen, weil die Stämme kleine kristalline Nadeln haben. Dies erklärt die große Verbreitung der Pflanze.
Die Narzisse ist hohl, mit schönen weißen Blüten und zarten Blätter, könnte die andere Art, die den Champs Elysees geschmückt sein, dass das Land der Toten in der milden westlichen Seite der Erde, dorthin, wo nur die Söhne der Götter und Helden , die in der Schlacht gefallen.
In Griechenland finden wir fünf Arten. Nach Theophrast, sind Knollen, Triebe und Samen gegessen. In Homer die Elysian Fields, der Heimat der Toten in der griechischen Mythologie, durch Asphodelen abgedeckt. Die auf Gräbern gepflanzt und oft auch die Verbindung mit Persephone. Diese Beziehung mit dem Tod war wahrscheinlich wegen der gräulichen Farbe der Blätter und gelbliche Blüten, Farben, die Melancholie der Unterwelt und die Blässe des Todes symbolisieren.
Achillion: Der Name ist darauf zurückzuführen, Achilles, der, wenn er von einem vergifteten Speer von Paris im Krieg von Troja verwundet, riet die Göttin Aphrodite ihn, seine Wunde mit dieser Anlage für n 'erleichtert zu binden. Und tatsächlich ist die Achilles wirksames Medikament für die Wunden, die durch Stahl. Also, später nutzte er blutstillend Dioskurides. In Griechenland gibt es 24 einheimische Arten mit dem Namen Achilles, die gemeinhin als chiliofylla oder agriapsythies bekannt.
Absinth oder Wermut: Einer der bekanntesten und bittere Arznei-und Gewürzpflanzen aus dem die meisten seit der Vater der Medizin Hippokrates. Die alten Griechen nannten es "Artemisia" war der Göttin Artemis gewidmet und offensichtlich benutzte es für Jungfrauen zum Zeitpunkt der emmenagogue, eingeweicht und in Weißwein für die Behandlung von Tetanus.
Therapeutic herbs in
ancient times
Avrounies: They belong to the herbs of the Centaur Chiron, whose names Dioskorides agrioklima and represents the fruits of his freckles and stains the skin. Today homeopathy, from the root of avrounias, extracted a substance that heals burns from the sun.
Agiannis: It is a tall plant with a strong odor, that grows in the mountains. In later years it was used to make muscat wine. The scientific name of species (Salvia sclarea) is derived from the Latin clarus, which means fresh, indicating that it was used for the eyes. When you put a seed of the plant under the eyelid creates a sticky substance that effectively helps in the elimination of any foreign body from the eye.
Thorns or tits: It was known in antiquity as "iryngion". Perhaps the name comes from eructation (belching), since Dioskorides and Theophrastus recommended the root for stomach bloating.
Agriokaparia: The toxic properties of agriokapparias psofou or were known to the ancients who used it as bait for the animals. The leaves, says Dioskorides, they did little buns and gave f stray dogs, foxes and wolves. When eating animals suffer paralysis in the legs.
Amarandos: drug was used for the eyes and ears, and leaves in the wine took on the film of the intestine.
Almond: In ancient times the tree was known by the names tonsils, almond, almond, etc. The dekarpos Considered a symbol of nature reborn after death, temporary winter. They say that the king of Thrace Sithonas had a daughter, a flake, who wanted to marry the Demophon, son of the hero Theseus. The Demophon leaving on a long journey promised to quickly turn around to get it. Or flakes in goodbye and waited. They spent many years and did not turn Demophon. Desperate, the princess who lost for ever he went and hanged in a tree. The tree kept the soul of the hapless daughter and since then has flourished xanavgale leaves or longer. Once the snows of January he turned his son Theseus. As he learned the tragic loss of his beloved went, hugged the tree and start making this tender leaves and flowers. The soul of the princess felt happy with his return of Demophon but he retook the human form. Tree and stayed in January each year, adorned with white flowers.
Cultivated in Greece since ancient times, since by then was known pharmaceutical properties. The Greek physician of the 1st century AD Dioskorides says that the almond was used by the ancients as a medicine and for the production of myrrh. Theophrastus mentions the use of the resin of the tree in pharmacy. Hippocrates mentions the almond as a valuable assistant in medicine, while Aristotle praises the juices of flowers as food for bees.
Purslane: It is native to Greece and covers the summer with drought-resistant succulent leaves, uncultivated places. Ancient physicians were identified in leaves of refreshing skills. The Dioskorides constitutes "andrachni" as he calls for headache, stomach ulcers, diseases of the bladder and spleen, for heartburn and stomach for the eyes. In popular medicine, purslane is still useful as a diuretic and in gallstones.
Anonida: It was the remedy for teeth. Boiled with vinegar was used as a sedative in toothache, according to Dioskorides.
Rue: He was famous as an antidote to snake bites and other poisoning, but also as an effective drug for dyspnea under Dioskorides. The Hippocratic used the rue for hysteria, while Hippocrates was the main ingredient of the famous antidote to poison Mithridates. The Athenian says that the guests of Clearchus of Heraclea ate preventive rue because they knew that the tyrant had to be poisoned with aconite.
Aristolochia: The word Aristolochia means "excellent birth" and refers to the traditional use of fresh juice of the plant for inducing labor and preventing infections after birth. Theophrastus states that the plant used to treat abnormal uterine specimens of reptiles and sores on the head.
Daffodil In another world, o Hades greets the weak form of the dead in "daffodil meadow," a desert grassland where germ ¬ sperdouklia mind. In this environment suits the pale flower of the plant. In one of these meadows, full of asphodels, as we see today in vast expanses of the hills and shores, and encountered the souls of heroes who had fallen at Troy (Homer Street. 11.539-24.3). The bare winter stems of daffodil the poets compared with the armies of souls wandering the shores of Acheron. The unpleasant odor of the plant, together with t 'unattractive flowers certainly were related to death and the pale twilight of the underworld. The fact that the roots of the plant are starches, which is a nutritious food, maybe they did the ancients to believe that planting asphodels cemeteries offer to a dead even meager food to last home. The daffodil is not eaten by sheep and goats because the stems have small crystalline needles. This explains the large spread of the plant.
The daffodil is hollow, with nice white flowers and delicate leaves, might be the other kind that adorned the Champs Elysees, that the land of the dead in the mild west side of the earth, going where only the sons of gods and heroes who had fallen in battle.
In Greece we find five species. According to Theophrastus, tubers, shoots and seeds are eaten. In Homer the Elysian Fields, home of the dead in Greek mythology, covered by asphodels. The planted on graves and often connecting with Persephone. This relationship with death probably was due to the grayish color of the leaves and yellowish flowers, colors that symbolize the melancholy of the underworld and the paleness of death.
Achillion: The name is due to Achilles, who, when wounded by a poisoned spear of Paris in the war of Troy, the goddess Aphrodite advised him to tie his wound with this plant for n 'relieved. And indeed, the Achilles is effective medicine for the wounds made by steel. So, later, Dioscorides used it haemostatic. In Greece there are 24 native species with the name Achilles, commonly known as chiliofylla or agriapsythies.
Absinthe or wormwood: One of the best known and most bitter medicinal plants and herbs from the most since the father of medicine Hippocrates. The ancient Greeks called it "Artemisia" was dedicated to the goddess Artemis and apparently used it for virgins at the time of emmenagogue, and soaked in white wine for the treatment of tetanus.
Avrounies: They belong to the herbs of the Centaur Chiron, whose names Dioskorides agrioklima and represents the fruits of his freckles and stains the skin. Today homeopathy, from the root of avrounias, extracted a substance that heals burns from the sun.
Agiannis: It is a tall plant with a strong odor, that grows in the mountains. In later years it was used to make muscat wine. The scientific name of species (Salvia sclarea) is derived from the Latin clarus, which means fresh, indicating that it was used for the eyes. When you put a seed of the plant under the eyelid creates a sticky substance that effectively helps in the elimination of any foreign body from the eye.
Thorns or tits: It was known in antiquity as "iryngion". Perhaps the name comes from eructation (belching), since Dioskorides and Theophrastus recommended the root for stomach bloating.
Agriokaparia: The toxic properties of agriokapparias psofou or were known to the ancients who used it as bait for the animals. The leaves, says Dioskorides, they did little buns and gave f stray dogs, foxes and wolves. When eating animals suffer paralysis in the legs.
Amarandos: drug was used for the eyes and ears, and leaves in the wine took on the film of the intestine.
Almond: In ancient times the tree was known by the names tonsils, almond, almond, etc. The dekarpos Considered a symbol of nature reborn after death, temporary winter. They say that the king of Thrace Sithonas had a daughter, a flake, who wanted to marry the Demophon, son of the hero Theseus. The Demophon leaving on a long journey promised to quickly turn around to get it. Or flakes in goodbye and waited. They spent many years and did not turn Demophon. Desperate, the princess who lost for ever he went and hanged in a tree. The tree kept the soul of the hapless daughter and since then has flourished xanavgale leaves or longer. Once the snows of January he turned his son Theseus. As he learned the tragic loss of his beloved went, hugged the tree and start making this tender leaves and flowers. The soul of the princess felt happy with his return of Demophon but he retook the human form. Tree and stayed in January each year, adorned with white flowers.
Cultivated in Greece since ancient times, since by then was known pharmaceutical properties. The Greek physician of the 1st century AD Dioskorides says that the almond was used by the ancients as a medicine and for the production of myrrh. Theophrastus mentions the use of the resin of the tree in pharmacy. Hippocrates mentions the almond as a valuable assistant in medicine, while Aristotle praises the juices of flowers as food for bees.
Purslane: It is native to Greece and covers the summer with drought-resistant succulent leaves, uncultivated places. Ancient physicians were identified in leaves of refreshing skills. The Dioskorides constitutes "andrachni" as he calls for headache, stomach ulcers, diseases of the bladder and spleen, for heartburn and stomach for the eyes. In popular medicine, purslane is still useful as a diuretic and in gallstones.
Anonida: It was the remedy for teeth. Boiled with vinegar was used as a sedative in toothache, according to Dioskorides.
Rue: He was famous as an antidote to snake bites and other poisoning, but also as an effective drug for dyspnea under Dioskorides. The Hippocratic used the rue for hysteria, while Hippocrates was the main ingredient of the famous antidote to poison Mithridates. The Athenian says that the guests of Clearchus of Heraclea ate preventive rue because they knew that the tyrant had to be poisoned with aconite.
Aristolochia: The word Aristolochia means "excellent birth" and refers to the traditional use of fresh juice of the plant for inducing labor and preventing infections after birth. Theophrastus states that the plant used to treat abnormal uterine specimens of reptiles and sores on the head.
Daffodil In another world, o Hades greets the weak form of the dead in "daffodil meadow," a desert grassland where germ ¬ sperdouklia mind. In this environment suits the pale flower of the plant. In one of these meadows, full of asphodels, as we see today in vast expanses of the hills and shores, and encountered the souls of heroes who had fallen at Troy (Homer Street. 11.539-24.3). The bare winter stems of daffodil the poets compared with the armies of souls wandering the shores of Acheron. The unpleasant odor of the plant, together with t 'unattractive flowers certainly were related to death and the pale twilight of the underworld. The fact that the roots of the plant are starches, which is a nutritious food, maybe they did the ancients to believe that planting asphodels cemeteries offer to a dead even meager food to last home. The daffodil is not eaten by sheep and goats because the stems have small crystalline needles. This explains the large spread of the plant.
The daffodil is hollow, with nice white flowers and delicate leaves, might be the other kind that adorned the Champs Elysees, that the land of the dead in the mild west side of the earth, going where only the sons of gods and heroes who had fallen in battle.
In Greece we find five species. According to Theophrastus, tubers, shoots and seeds are eaten. In Homer the Elysian Fields, home of the dead in Greek mythology, covered by asphodels. The planted on graves and often connecting with Persephone. This relationship with death probably was due to the grayish color of the leaves and yellowish flowers, colors that symbolize the melancholy of the underworld and the paleness of death.
Achillion: The name is due to Achilles, who, when wounded by a poisoned spear of Paris in the war of Troy, the goddess Aphrodite advised him to tie his wound with this plant for n 'relieved. And indeed, the Achilles is effective medicine for the wounds made by steel. So, later, Dioscorides used it haemostatic. In Greece there are 24 native species with the name Achilles, commonly known as chiliofylla or agriapsythies.
Absinthe or wormwood: One of the best known and most bitter medicinal plants and herbs from the most since the father of medicine Hippocrates. The ancient Greeks called it "Artemisia" was dedicated to the goddess Artemis and apparently used it for virgins at the time of emmenagogue, and soaked in white wine for the treatment of tetanus.
Herbes thérapeutiques dans les
temps anciens
Avrounies: ils appartiennent à des herbes du Centaure Chiron, dont les noms Dioskorides agrioklima et représente le fruit de ses taches de rousseur et les taches de la peau. L'homéopathie Aujourd'hui, à partir de la racine de avrounias, extrait une substance qui guérit les brûlures du soleil.
Agiannis: Il est une grande plante avec une forte odeur, qui croît dans les montagnes. Des années plus tard, il a été utilisé pour faire du vin muscat. Le nom scientifique des espèces (Salvia sclarea) est dérivée de la clarus latine, ce qui signifie frais, ce qui indique qu'il a été utilisé pour les yeux. Lorsque vous mettez une graine de la plante sous la paupière crée une substance collante qui contribue efficacement à l'élimination de tout corps étranger de l'œil.
Epines ou seins: Il était connu dans l'antiquité comme "iryngion". Peut-être le nom provient de l'éructation (rots), depuis Théophraste et Dioskorides recommandé la racine pour les ballonnements d'estomac.
Agriokaparia: Les propriétés toxiques de agriokapparias psofou ou ont été connus des anciens qui l'ont utilisé comme appât pour les animaux. Les feuilles, dit Dioskorides, ils l'ont fait et petits pains donné f errants les chiens, les renards et les loups. Lorsque vous mangez des animaux souffrent de paralysie dans les jambes.
Amarandos: médicament a été utilisé pour les yeux et les oreilles, et les feuilles dans le vin a pris sur le film de l'intestin.
Amande: Dans les temps anciens l'arbre était connu par les amygdales des noms, des amandes, amandes, etc Les dekarpos Considéré comme un symbole de la nature renaît après la mort, d'hiver temporaire. Ils disent que le roi de Thrace Sithonas a eu une fille, un flocon, qui voulait épouser la Démophon, fils des héros Thésée. Le Démophon laissant un long voyage promis de tourner rapidement autour de l'obtenir. Ou flocons en revoir et attendit. Ils ont passé de nombreuses années et ne se sont pas Démophon. Désespéré, la princesse qui a perdu à jamais, il est allé et pendu dans un arbre. L'arbre gardé l'âme de l'infortunée fille et depuis lors, a prospéré feuilles xanavgale ou plus. Une fois les neiges de Janvier, il a tourné ses fils Thésée. Comme il a appris la perte tragique de sa bien-aimée est allé, étreint l'arbre et commencer à faire ce feuilles tendres et les fleurs. L'âme de la princesse se sentait heureuse avec son retour de Démophon, mais il reprit la forme humaine. Arbre et est resté en Janvier de chaque année, orné de fleurs blanches.
Cultivé en Grèce depuis les temps anciens, car d'ici là était connu des propriétés pharmaceutiques. Le médecin grec de la 1ère Dioskorides siècle après JC dit que l'amande a été utilisé par les anciens comme un médicament et pour la production de la myrrhe. Théophraste mentionne l'utilisation de la résine de l'arbre en pharmacie. Hippocrate mentionne l'amande comme une aide précieuse en médecine, alors qu'Aristote fait l'éloge du suc des fleurs que la nourriture pour les abeilles.
Pourpier: Il est originaire de Grèce et couvre l'été avec des feuilles succulentes résistantes à la sécheresse, les lieux incultes. Anciens médecins ont été identifiés dans des feuilles de compétences rafraîchissantes. Les Dioskorides constitue "andrachni" comme il les appelle pour des maux de tête, les ulcères d'estomac, les maladies de la vessie et de la rate, des brûlures d'estomac et de l'estomac pour les yeux. En médecine populaire, le pourpier est toujours utile en tant que diurétique et dans les calculs biliaires.
Anonida: Il était le remède pour les dents. Bouilli avec du vinaigre a été utilisé comme sédatif dans les maux de dents, selon Dioskorides.
Rue: Il était célèbre comme un antidote à des morsures de serpents et d'autres empoisonnements, mais aussi comme un médicament efficace pour la dyspnée sous Dioskorides. Le Hippocrate utilisé la rue pour l'hystérie, tandis que Hippocrate a été le principal ingrédient de l'antidote célèbre Mithridate poison. L'Athénien dit que les invités de Cléarque d'Héraclée mangé rue préventive parce qu'ils savaient que le tyran devait être empoisonné par l'aconit.
Aristolochia: Le Aristolochia mot signifie «la naissance d'excellent" et se réfère à l'utilisation traditionnelle de jus de fruits frais de la plante pour induire le travail et la prévention des infections après la naissance. Etats Théophraste que la plante utilisée pour traiter les anomalies utérines spécimens de reptiles et des plaies sur la tête.
Jonquille Dans un autre monde, Hadès o salue la forme faible de la mort dans «prairie de la jonquille,« une prairie désert où germe l'esprit ¬ sperdouklia. Dans cet environnement convient à la pâle fleur de la plante. Dans une de ces prairies, pleines d'asphodèles, comme nous voyons aujourd'hui dans les vastes étendues de collines et des rivages, et a rencontré les âmes des héros tombés à Troy (Homer Street. 11,539 à 24,3). L'hiver nu découle de la jonquille les poètes rapport avec les armées d'âmes errantes des rives de l'Achéron. L'odeur désagréable de l'usine, en collaboration avec des fleurs peu attrayants t 'ont été certainement lié à la mort et le crépuscule pâle de la pègre. Le fait que les racines de la plante sont des amidons, qui est un aliment nutritif, peut-être ils l'ont fait les anciens à croire que asphodèles plantation cimetières offrent une nourriture morte, même maigre et le dernier logement. La jonquille est pas mangé par les moutons et les chèvres parce que les tiges ont de petites aiguilles cristallines. C'est ce qui explique l'écart important de la plante.
La jonquille est creux, avec de belles fleurs blanches et des feuilles délicates, peut-être l'autre type qui ornait les Champs-Elysées, que la terre des morts dans le côté ouest doux de la terre, d'aller là où seuls les fils des dieux et des héros qui était tombé dans la bataille.
En Grèce, on trouve cinq espèces. Selon Théophraste, les tubercules, les pousses et les graines sont mangés. Dans Homère, les Champs-Elysées, la maison des morts dans la mythologie grecque, couvert par asphodèles. Le plantés sur les tombes et souvent des liens avec Perséphone. Cette relation avec la mort était probablement due à la couleur grisâtre des feuilles et des fleurs jaunâtres, couleurs qui symbolisent la mélancolie de la pègre et la pâleur de la mort.
Achillion: Le nom est dû à Achille, qui, lorsqu'il est blessé par une lance empoisonnée de Paris dans la guerre de Troie, la déesse Aphrodite lui a conseillé d'attacher sa blessure avec cette plante pour soulagé n '. Et en effet, le talon d'Achille est la médecine efficace pour les blessures faites par l'acier. Donc, plus tard, Dioscoride utilisé, il hémostatique. En Grèce il ya 24 espèces indigènes avec le talon d'Achille nom, communément connus sous le nom chiliofylla ou agriapsythies.
Absinthe ou l'absinthe: Un des plantes les plus connues et les plus amères et herbes médicinales de la plupart depuis le père de la médecine d'Hippocrate. Les anciens Grecs l'appelaient "Artemisia" a été consacrée à la déesse Artémis et apparemment il utilisé pour les vierges au moment de la emménagogue, et trempé dans du vin blanc pour le traitement du tétanos.
Avrounies: ils appartiennent à des herbes du Centaure Chiron, dont les noms Dioskorides agrioklima et représente le fruit de ses taches de rousseur et les taches de la peau. L'homéopathie Aujourd'hui, à partir de la racine de avrounias, extrait une substance qui guérit les brûlures du soleil.
Agiannis: Il est une grande plante avec une forte odeur, qui croît dans les montagnes. Des années plus tard, il a été utilisé pour faire du vin muscat. Le nom scientifique des espèces (Salvia sclarea) est dérivée de la clarus latine, ce qui signifie frais, ce qui indique qu'il a été utilisé pour les yeux. Lorsque vous mettez une graine de la plante sous la paupière crée une substance collante qui contribue efficacement à l'élimination de tout corps étranger de l'œil.
Epines ou seins: Il était connu dans l'antiquité comme "iryngion". Peut-être le nom provient de l'éructation (rots), depuis Théophraste et Dioskorides recommandé la racine pour les ballonnements d'estomac.
Agriokaparia: Les propriétés toxiques de agriokapparias psofou ou ont été connus des anciens qui l'ont utilisé comme appât pour les animaux. Les feuilles, dit Dioskorides, ils l'ont fait et petits pains donné f errants les chiens, les renards et les loups. Lorsque vous mangez des animaux souffrent de paralysie dans les jambes.
Amarandos: médicament a été utilisé pour les yeux et les oreilles, et les feuilles dans le vin a pris sur le film de l'intestin.
Amande: Dans les temps anciens l'arbre était connu par les amygdales des noms, des amandes, amandes, etc Les dekarpos Considéré comme un symbole de la nature renaît après la mort, d'hiver temporaire. Ils disent que le roi de Thrace Sithonas a eu une fille, un flocon, qui voulait épouser la Démophon, fils des héros Thésée. Le Démophon laissant un long voyage promis de tourner rapidement autour de l'obtenir. Ou flocons en revoir et attendit. Ils ont passé de nombreuses années et ne se sont pas Démophon. Désespéré, la princesse qui a perdu à jamais, il est allé et pendu dans un arbre. L'arbre gardé l'âme de l'infortunée fille et depuis lors, a prospéré feuilles xanavgale ou plus. Une fois les neiges de Janvier, il a tourné ses fils Thésée. Comme il a appris la perte tragique de sa bien-aimée est allé, étreint l'arbre et commencer à faire ce feuilles tendres et les fleurs. L'âme de la princesse se sentait heureuse avec son retour de Démophon, mais il reprit la forme humaine. Arbre et est resté en Janvier de chaque année, orné de fleurs blanches.
Cultivé en Grèce depuis les temps anciens, car d'ici là était connu des propriétés pharmaceutiques. Le médecin grec de la 1ère Dioskorides siècle après JC dit que l'amande a été utilisé par les anciens comme un médicament et pour la production de la myrrhe. Théophraste mentionne l'utilisation de la résine de l'arbre en pharmacie. Hippocrate mentionne l'amande comme une aide précieuse en médecine, alors qu'Aristote fait l'éloge du suc des fleurs que la nourriture pour les abeilles.
Pourpier: Il est originaire de Grèce et couvre l'été avec des feuilles succulentes résistantes à la sécheresse, les lieux incultes. Anciens médecins ont été identifiés dans des feuilles de compétences rafraîchissantes. Les Dioskorides constitue "andrachni" comme il les appelle pour des maux de tête, les ulcères d'estomac, les maladies de la vessie et de la rate, des brûlures d'estomac et de l'estomac pour les yeux. En médecine populaire, le pourpier est toujours utile en tant que diurétique et dans les calculs biliaires.
Anonida: Il était le remède pour les dents. Bouilli avec du vinaigre a été utilisé comme sédatif dans les maux de dents, selon Dioskorides.
Rue: Il était célèbre comme un antidote à des morsures de serpents et d'autres empoisonnements, mais aussi comme un médicament efficace pour la dyspnée sous Dioskorides. Le Hippocrate utilisé la rue pour l'hystérie, tandis que Hippocrate a été le principal ingrédient de l'antidote célèbre Mithridate poison. L'Athénien dit que les invités de Cléarque d'Héraclée mangé rue préventive parce qu'ils savaient que le tyran devait être empoisonné par l'aconit.
Aristolochia: Le Aristolochia mot signifie «la naissance d'excellent" et se réfère à l'utilisation traditionnelle de jus de fruits frais de la plante pour induire le travail et la prévention des infections après la naissance. Etats Théophraste que la plante utilisée pour traiter les anomalies utérines spécimens de reptiles et des plaies sur la tête.
Jonquille Dans un autre monde, Hadès o salue la forme faible de la mort dans «prairie de la jonquille,« une prairie désert où germe l'esprit ¬ sperdouklia. Dans cet environnement convient à la pâle fleur de la plante. Dans une de ces prairies, pleines d'asphodèles, comme nous voyons aujourd'hui dans les vastes étendues de collines et des rivages, et a rencontré les âmes des héros tombés à Troy (Homer Street. 11,539 à 24,3). L'hiver nu découle de la jonquille les poètes rapport avec les armées d'âmes errantes des rives de l'Achéron. L'odeur désagréable de l'usine, en collaboration avec des fleurs peu attrayants t 'ont été certainement lié à la mort et le crépuscule pâle de la pègre. Le fait que les racines de la plante sont des amidons, qui est un aliment nutritif, peut-être ils l'ont fait les anciens à croire que asphodèles plantation cimetières offrent une nourriture morte, même maigre et le dernier logement. La jonquille est pas mangé par les moutons et les chèvres parce que les tiges ont de petites aiguilles cristallines. C'est ce qui explique l'écart important de la plante.
La jonquille est creux, avec de belles fleurs blanches et des feuilles délicates, peut-être l'autre type qui ornait les Champs-Elysées, que la terre des morts dans le côté ouest doux de la terre, d'aller là où seuls les fils des dieux et des héros qui était tombé dans la bataille.
En Grèce, on trouve cinq espèces. Selon Théophraste, les tubercules, les pousses et les graines sont mangés. Dans Homère, les Champs-Elysées, la maison des morts dans la mythologie grecque, couvert par asphodèles. Le plantés sur les tombes et souvent des liens avec Perséphone. Cette relation avec la mort était probablement due à la couleur grisâtre des feuilles et des fleurs jaunâtres, couleurs qui symbolisent la mélancolie de la pègre et la pâleur de la mort.
Achillion: Le nom est dû à Achille, qui, lorsqu'il est blessé par une lance empoisonnée de Paris dans la guerre de Troie, la déesse Aphrodite lui a conseillé d'attacher sa blessure avec cette plante pour soulagé n '. Et en effet, le talon d'Achille est la médecine efficace pour les blessures faites par l'acier. Donc, plus tard, Dioscoride utilisé, il hémostatique. En Grèce il ya 24 espèces indigènes avec le talon d'Achille nom, communément connus sous le nom chiliofylla ou agriapsythies.
Absinthe ou l'absinthe: Un des plantes les plus connues et les plus amères et herbes médicinales de la plupart depuis le père de la médecine d'Hippocrate. Les anciens Grecs l'appelaient "Artemisia" a été consacrée à la déesse Artémis et apparemment il utilisé pour les vierges au moment de la emménagogue, et trempé dans du vin blanc pour le traitement du tétanos.
