Ίπεκακουάνα -Uragoga Ipecacuanha-Rubiaceae-.
Είναι φυτό τής Βραζιλίας πού βλαστάνει σέ εκτεταμένη ζώνη.
Δέν έχει δρθιο κανονικό στέλεχος, άλλά είδος στελέχους πού δρπει και βγάζει ρίζες σέ διάφορα σημεία.
Σέ κοντό σχετικά κλαδί βγάζει τά λίγα φύλλα του πού είναι «άχλαδοειδή» στό σχήμα, αντίθετα, μυτερά, σχεδόν λεία.
Τά άνθη του φυτου είναι λευκά μικρά μέχρι 12, ενωμένα σέ κεφάλι ακραίο.
Ό καρπός είναι χυμώδης ωοειδής μαυρειδερός.
Πολλαπλασιάζεται καί μέ σπόρο, άλλά κυρίως άπό φυσικές καταβολάδες.
Χρησιμοποιείται ή ρίζα του πού είναι, ερεθιστική σέ ευαίσθητες επιφάνειες.
Ή σκόνη της είσπνεόμενη προκαλεί φταρνίσματα συνεχή.
Χρειάζεται προσοχή στή χρήση τής σκόνης αυτής γιατί σέ μεγάλη δόση, μέχρι Ενα γραμμάριο, γίνεται επικίνδυνη.
Θεραπευτικώς χρησιμοποιείται ώς εμετικό στίς περιπτώσεις δηλητηριάσεων! Στις περιπτώσεις οξείας δυσεντερίας ή θεραπευτική επίδραση της είναι βεβαία.
Είναι και φυτό κατά τής Κράμπας.
Είναι ακόμη τό φυτό αυτό άποχρεμπτικό, έφιδρωτικό, άντισπασμωδικό στό χρόνιο πνευμονικό κατάρρου, στό ξερό άσθμα ή ύγρό, στόν κοκκύτη καί στήν αίμοπτυσία.
Εξωτερικά χρησημοποιεϊται ώς αλοιφή γιά νά προκαλέση τή συρροή αίματος (ερύθημα).
Ή χρήση τής ρίζας αυτής γίνεται: Μέ τή σκόνη της (0,5 - 2 γραμ.
ώς εμετικό), για τις άλλες πολλές περιπτώσεις γίνονται διάφορα φαρμακευτικά παρασκευάσματα (ταμπλέττες, βάμμα, εκχύλισμα, σιρόπι κλπ.)·
Χημικώς ή ρίζα περιέχει «έμετίνη», κερί, άμυλο, γκόμμα, «Ίπεκακουανικό όξύ, λιπαρή ουσία αρωματική.
Είναι φυτό τής Βραζιλίας πού βλαστάνει σέ εκτεταμένη ζώνη.
Δέν έχει δρθιο κανονικό στέλεχος, άλλά είδος στελέχους πού δρπει και βγάζει ρίζες σέ διάφορα σημεία.
Σέ κοντό σχετικά κλαδί βγάζει τά λίγα φύλλα του πού είναι «άχλαδοειδή» στό σχήμα, αντίθετα, μυτερά, σχεδόν λεία.
Τά άνθη του φυτου είναι λευκά μικρά μέχρι 12, ενωμένα σέ κεφάλι ακραίο.
Ό καρπός είναι χυμώδης ωοειδής μαυρειδερός.
Πολλαπλασιάζεται καί μέ σπόρο, άλλά κυρίως άπό φυσικές καταβολάδες.
Χρησιμοποιείται ή ρίζα του πού είναι, ερεθιστική σέ ευαίσθητες επιφάνειες.
Ή σκόνη της είσπνεόμενη προκαλεί φταρνίσματα συνεχή.
Χρειάζεται προσοχή στή χρήση τής σκόνης αυτής γιατί σέ μεγάλη δόση, μέχρι Ενα γραμμάριο, γίνεται επικίνδυνη.
Θεραπευτικώς χρησιμοποιείται ώς εμετικό στίς περιπτώσεις δηλητηριάσεων! Στις περιπτώσεις οξείας δυσεντερίας ή θεραπευτική επίδραση της είναι βεβαία.
Είναι και φυτό κατά τής Κράμπας.
Είναι ακόμη τό φυτό αυτό άποχρεμπτικό, έφιδρωτικό, άντισπασμωδικό στό χρόνιο πνευμονικό κατάρρου, στό ξερό άσθμα ή ύγρό, στόν κοκκύτη καί στήν αίμοπτυσία.
Εξωτερικά χρησημοποιεϊται ώς αλοιφή γιά νά προκαλέση τή συρροή αίματος (ερύθημα).
Ή χρήση τής ρίζας αυτής γίνεται: Μέ τή σκόνη της (0,5 - 2 γραμ.
ώς εμετικό), για τις άλλες πολλές περιπτώσεις γίνονται διάφορα φαρμακευτικά παρασκευάσματα (ταμπλέττες, βάμμα, εκχύλισμα, σιρόπι κλπ.)·
Χημικώς ή ρίζα περιέχει «έμετίνη», κερί, άμυλο, γκόμμα, «Ίπεκακουανικό όξύ, λιπαρή ουσία αρωματική.
