Αζαρο-Asarum europaeum-
ή Asarum officinale — τό φαρμακευτικόν.
Τό άζαρο είναι μικρό φυτό «αειθαλές» μέ όσμή δυσάρεστη.
Εχει «ρίζωμα» πού έρπει, λεπτό στό πάχος και τετραγωνικό, σέ χρώμα γκριζωπό έξωτερικώς και κιτρινωπό στό εσωτερικό.
Κατά διαστήματα του ριζώματος βγαίνουν ρίζες άσπρειδερές.
Τά στελέχη φθάνουν ώς 40 πόντους μήκος καί καταλήγουν σε δύο φύλλα πού μοιάζουν μέ αυτιά.
Τά άνθη του φυτου αύτου (κατά την άνοιξη) έχουν χρώμα σκούρο κόκκινο, παρουσιάζονται στήν κορυφή τών στελεχών καί είναι τριχωτά καί άπό τά δυο μέρη.
Στήμονες εχουν 12, χαρακτηριστικούς του φυτού.
Ό καρπός είναι κάψα εξάγωνη.
Τό συναντούμε σέ δάση τής βορ.
Ελλάδος, Πελοποννήσου καί Κεφαλληνίας.
Τό θεραπευτικό αυτό φυτό συναντάται σέ μέρη σκιερά καί στά ορεινά δάση στους τόπους τής ελάτης.
Πολλαπλασιάζεται άπό παραφυάδες του ριζώματος κατά τήν άνοιξη καί τό φθινόπωρο.
Γίνεται σέ όλα τά χώματα πού σκιάζονται.
Όλα τά μέρη του φυτού αυτού είναι ερεθιστικά.
Εσωτερικώς είναι έμετοκαθαρτικό (οί ρίζες καί τά φύλλα) άλλά χάνεται ή ιδιότητα του αυτή, μέ το ξέραμα καί μέ τό παρατεταμένο βράσιμο.
Χρησιμοποιείται στή βρογχίτιδα, τήν πνευμονία, τόν κοκκύτη καί κατά τής διάρροιας.
Έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη κατά τής ισχιαλγίας καί σέ μερικές δαρματοπάθειες.
Καί ακόμη θεωρείται: καθαρτικό, διεγερτικό, εμετικό, διουρητικό.
Γίνεται χρήση του φυτού αύτου μέ μούσκεμα τών φύλλων του φρέσκων, σέ νερό γιά 12 ώρες (5 - 20 φύλλα γιά 200 γραμ.
νερό).
Μέ σκόνη τής ρίζας καί τών φύλλων πού χρησιμοποιείται όπως ο ταμπάκος, γιά φτέρνισμα καί σάν εμετικό (5 εκατοστά δως 2 γραμ.) Καί φαρμακευτικώς μέ οινοπνευματικό εκχύλισμα (5 εκατοστά δως 1 γραμ.).
Χημικώς περιέχει ή ρίζα του, πτητικό λάδι, παχύ λάδι, πολύ δριμεία εμετική ουσία, λεύκωμα, άμυλο, οξύ καί αλάτια.
Τό άζαρο είναι μικρό φυτό «αειθαλές» μέ όσμή δυσάρεστη.
Εχει «ρίζωμα» πού έρπει, λεπτό στό πάχος και τετραγωνικό, σέ χρώμα γκριζωπό έξωτερικώς και κιτρινωπό στό εσωτερικό.
Κατά διαστήματα του ριζώματος βγαίνουν ρίζες άσπρειδερές.
Τά στελέχη φθάνουν ώς 40 πόντους μήκος καί καταλήγουν σε δύο φύλλα πού μοιάζουν μέ αυτιά.
Τά άνθη του φυτου αύτου (κατά την άνοιξη) έχουν χρώμα σκούρο κόκκινο, παρουσιάζονται στήν κορυφή τών στελεχών καί είναι τριχωτά καί άπό τά δυο μέρη.
Στήμονες εχουν 12, χαρακτηριστικούς του φυτού.
Ό καρπός είναι κάψα εξάγωνη.
Τό συναντούμε σέ δάση τής βορ.
Ελλάδος, Πελοποννήσου καί Κεφαλληνίας.
Τό θεραπευτικό αυτό φυτό συναντάται σέ μέρη σκιερά καί στά ορεινά δάση στους τόπους τής ελάτης.
Πολλαπλασιάζεται άπό παραφυάδες του ριζώματος κατά τήν άνοιξη καί τό φθινόπωρο.
Γίνεται σέ όλα τά χώματα πού σκιάζονται.
Όλα τά μέρη του φυτού αυτού είναι ερεθιστικά.
Εσωτερικώς είναι έμετοκαθαρτικό (οί ρίζες καί τά φύλλα) άλλά χάνεται ή ιδιότητα του αυτή, μέ το ξέραμα καί μέ τό παρατεταμένο βράσιμο.
Χρησιμοποιείται στή βρογχίτιδα, τήν πνευμονία, τόν κοκκύτη καί κατά τής διάρροιας.
Έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη κατά τής ισχιαλγίας καί σέ μερικές δαρματοπάθειες.
Καί ακόμη θεωρείται: καθαρτικό, διεγερτικό, εμετικό, διουρητικό.
Γίνεται χρήση του φυτού αύτου μέ μούσκεμα τών φύλλων του φρέσκων, σέ νερό γιά 12 ώρες (5 - 20 φύλλα γιά 200 γραμ.
νερό).
Μέ σκόνη τής ρίζας καί τών φύλλων πού χρησιμοποιείται όπως ο ταμπάκος, γιά φτέρνισμα καί σάν εμετικό (5 εκατοστά δως 2 γραμ.) Καί φαρμακευτικώς μέ οινοπνευματικό εκχύλισμα (5 εκατοστά δως 1 γραμ.).
Χημικώς περιέχει ή ρίζα του, πτητικό λάδι, παχύ λάδι, πολύ δριμεία εμετική ουσία, λεύκωμα, άμυλο, οξύ καί αλάτια.
