Βιολέττα -Viola odorata-Violaceae-
κοινώς «μενεξές».
Δεν πρόκειται έδώ γιά τά γνωστά καλλωπιστικά μέ τό όνομα βιολέττες πού ανήκουν σέ άλλη οίκογένεια.
Αυτές είναι οί Ματιόλες (Matiola annua) γνωστές στή Μικρά Ασία μέ τό όνομα Μαντιές.
Ούτε πρόκειται γιά τούς «πανσέδες» (Viola tricolor άλλά γιά τά πολύ εύοσμα μικρά άνθη μέ χρώμα συνήθως ιώδες (βιολετί) άλλά καί λευκό (πιό ονομαστές είναι οί βιολέττες τής Πάρμας).
Αυτές οί βιολέττες (μενεξέδες) πού είναι πολύ γνωστές σαν καλλωπιστικά κομμένα άνθη σέ μπουκέττα κατά τό χειμώνα κυρίως έχουν αρκετές θεραπευτικές Ιδιότητες.
Τά άνθη της βιολέττας αυτής είναι καταπραϋντικά, άντιβηχικά, ελαφρώς εύκοίλια, μαλακτικά.
Χρησιμοποιούνται κατά της καταρροής και του βρογχίτη.
Είναι ακόμη έφιδρωτικά και κατά τών φλεγμονών τών παθήσεων και ιδιαίτερα τών εξανθηματικών πυρετών.
Πιστεύεται ότι τό φάγωμα φρέσκων φύλλων γιά πολύ καιρό διαλύει τά καρκινώματα του δέρματος καί τά πιο εσωτερικά.
Είναι φυτό άντιφλογιστικό (τό «τσάι του») Κατά τών φλογώσεων τών πνευμόνων και νεφρών (10 γρ.
άνθη σέ ένα κιλό νερό).
Γιά εξωτερική χρήση 30 - 50 γραμ.
ξερά φύλλα σέ ένα κιλό νερό.
(«Τσάι»).
Ή ρίζα το φυτού αυτού (ρίζωμα) είναι έαετική μέ τή «βιολίνη» πού περιέχει (ουσία δριμεία, στυπτική).
Είναι πολύ γνωστό τό πόσο καλλιεργείται στήν Ελλάδα ή βιολέττα αυτή, υπάρχει δμως καί αυτοφυής έδώ (πάντως περιωρισμένα) καί αυτή βέβαια είναι πιο δραστική.
Φαρμακευτικώς γίνεται σιρόπι (30 - 50 γραμ.).
Η σύνθεση της είναι: αίθέριο έλαιο, οξέα, ζάχαρη, κερί, ασβέστιο, σίδηρος καί χρωστική ουσία.
Δεν πρόκειται έδώ γιά τά γνωστά καλλωπιστικά μέ τό όνομα βιολέττες πού ανήκουν σέ άλλη οίκογένεια.
Αυτές είναι οί Ματιόλες (Matiola annua) γνωστές στή Μικρά Ασία μέ τό όνομα Μαντιές.
Ούτε πρόκειται γιά τούς «πανσέδες» (Viola tricolor άλλά γιά τά πολύ εύοσμα μικρά άνθη μέ χρώμα συνήθως ιώδες (βιολετί) άλλά καί λευκό (πιό ονομαστές είναι οί βιολέττες τής Πάρμας).
Αυτές οί βιολέττες (μενεξέδες) πού είναι πολύ γνωστές σαν καλλωπιστικά κομμένα άνθη σέ μπουκέττα κατά τό χειμώνα κυρίως έχουν αρκετές θεραπευτικές Ιδιότητες.
Τά άνθη της βιολέττας αυτής είναι καταπραϋντικά, άντιβηχικά, ελαφρώς εύκοίλια, μαλακτικά.
Χρησιμοποιούνται κατά της καταρροής και του βρογχίτη.
Είναι ακόμη έφιδρωτικά και κατά τών φλεγμονών τών παθήσεων και ιδιαίτερα τών εξανθηματικών πυρετών.
Πιστεύεται ότι τό φάγωμα φρέσκων φύλλων γιά πολύ καιρό διαλύει τά καρκινώματα του δέρματος καί τά πιο εσωτερικά.
Είναι φυτό άντιφλογιστικό (τό «τσάι του») Κατά τών φλογώσεων τών πνευμόνων και νεφρών (10 γρ.
άνθη σέ ένα κιλό νερό).
Γιά εξωτερική χρήση 30 - 50 γραμ.
ξερά φύλλα σέ ένα κιλό νερό.
(«Τσάι»).
Ή ρίζα το φυτού αυτού (ρίζωμα) είναι έαετική μέ τή «βιολίνη» πού περιέχει (ουσία δριμεία, στυπτική).
Είναι πολύ γνωστό τό πόσο καλλιεργείται στήν Ελλάδα ή βιολέττα αυτή, υπάρχει δμως καί αυτοφυής έδώ (πάντως περιωρισμένα) καί αυτή βέβαια είναι πιο δραστική.
Φαρμακευτικώς γίνεται σιρόπι (30 - 50 γραμ.).
Η σύνθεση της είναι: αίθέριο έλαιο, οξέα, ζάχαρη, κερί, ασβέστιο, σίδηρος καί χρωστική ουσία.
